চিৰদিনৰ অন্ধ, কিন্তু হৃদয় চুই যোৱা কণ্ঠ : শিৱসাগৰৰ ঘনশ্যাম বৰাৰ কঠোৰ জীৱন সংগ্ৰাম

শিৱসাগৰ জিলাৰ নিতাই পুখুৰী বহুৱাবাৰীৰ বাসিন্দা ঘনশ্যাম বৰাই জন্মৰ এবছৰ পাছতে চকুৰ দৃষ্টিশক্তি হেৰুৱাই পেলাইছিল। সেই পীড়াৰ মাজত তেওঁ নিজৰ জীৱন সংগ্ৰাম কৰি গৈছে, কিন্তু তেওঁৰ মধুৰ কণ্ঠই সকলোৰে হৃদয় চুই যায়। অন্ধ হলেও, তেওঁ গীতৰ মাধুৰীত শুনুৱালৈ এক অসাধাৰণ অভিজ্ঞতা দিয়ে।

ঘনশ্যাম বৰাই যিমানেই কঠোৰ পৰিস্থিতিৰ মাজেৰে পাৰ কৰিব লাগে, কেতিয়াও কাকো ধন-পইচাৰ বাবে অনুৰোধ কৰা নাই। কোনোৱে দিলে তেওঁ মৰমেৰে লয়, নিদিলেও কোনো আপত্তি নাই। পুৱাৰ পৰা সঁচাকৈয়ে আত্মসম্মান বোধৰ প্ৰতি এক বিশেষ ধৰণৰ সংযম থকা ঘনশ্যামৰ মনত ফুটপাথত কাপোৰ পাৰি গান গাবলৈও ইচ্ছা জন্মায়, কিন্তু তেওঁ জনসন্মুখত বেয়া লগা নপৰাকৈ ৰাখে।

জীৱনৰ প্ৰতি তেওঁৰ দৃঢ়তা মাক-দেউতাক আৰু ভগ্নীসকলৰ সতে থাকোতে কেতিয়াও বাধা নহ’ল, কিন্তু এতিয়া তেঁও অকলে শিৱসাগৰৰ পৰা দুলীয়াজান, তিনিচুকীয়া, বৰডুবি আদি ঠাইলৈ মাজে সময়ে ফুৰি থাকে। ঘনশ্যামৰ লগতে তেওঁৰ নিজস্বভাৱে সৃষ্টি কৰা গীতই তেওঁৰ অনুভূতিৰ ছবি আঁকে। তেওঁ কয়- "মই এজন অন্ধ ল’ৰা, সৰুকালতে দৃষ্টি শক্তি হেৰুৱাই পেলালো। পৃথিৱীখন কেনেকুৱা আছিলে সেয়াও মই দেখা নাপালো।"